0

Samantha - de roze babydoll - deel 1

Ze speelde vroeger altijd al met Barbies en My Little Pony was haar andere favoriete speelgoed. Urenlang kon ze de haren kammen en haar uitgebreide verzameling Barbies voorzien van telkens andere kleding. Het merendeel van de spullen in haar kamer hadden de kleur roze en ook een theeservies ontbrak niet. Met recht kon ze een meisje meisje genoemd worden.

Nu, 23 jaar later, was ze bijna dertig maar het meisje meisje was gebleven. Haar knusse appartementje stond vol met hartjes (liefst roze en rood), prullaria en de befaamde wind- en dromenvangers. Ze las heel graag de boeken van Jackie Collins en doktersromannetjes waarbij er altijd wel ergens een ridder op het witte paard langskwam. ’s Nachts droomde ze dan van deze ridder die zijn roede in haar vurige liefdesgrot stopte. 

Seksspeeltje

Ze had tot nu toe één keer een relatie gehad en dacht nog steeds dat vijf minuten het hoogst haalbare was. Alleen ’s nachts als ze heftig lag te ademen en ongemerkt haar hand op haar natte kutje legde droomde ze dat er meer was. Dat ze afwisselend heel liefdevol en daarna weer hard genomen werd, dat iemand haar aanbad en ook als een seksspeeltje gebruikte. 

Als ze overdag de dromen nog eens overdacht kreeg ze rode koontjes en hoopte dat niemand naar haar keek want ze was enigszins preuts aangelegd. Dat niet kijken lukte overigens niet echt want Samantha was een verschijning waarvoor veel mannen hun nek omdraaiden. Ze was altijd degelijk gekleed maar haar voluptueuze verschijning was moeilijk te ontwijken. Grote stevige borsten, lang blond haar en een kontje waar Kim Kardashian jaloers op geworden zou zijn.

Ze werkte bij een bank en was vastberaden geweest tegenover alle snelle bankjongens die geprobeerd hadden haar in bed te krijgen of in ieder geval mee naar de kroeg zodat er een kans was dat ze dronken raakte. Ze was wel eens meegegaan als er ook andere vrouwen meegingen en had dan drie wijntjes gedronken waar ze het al een beetje licht van in haar hoofd kreeg, tijd om naar huis te gaan dus.

Haar carrier bij de bank had voorrang. Ze had het te druk om aan een relatie te beginnen, iets waar ze trouwens ook helemaal geen zin meer in had na haar laatste ervaring waarbij haar vriend uiteindelijk gekozen had voor haar beste vriendin. 

Maar toch begon er iets te kriebelen bij haar. Er had al twee keer een roze roos op haar bureau gelegen als ze op maandagochtend op haar werk kwam en ze had al een keer een kaart via de post gekregen met “Jij bent de mooiste”. Ze wist niet zo goed wat ze hiermee aan moest en besloot het nog even af te wachten voordat ze haar directe baas op de hoogte bracht van deze vreemde gevallen. Het moest namelijk iemand van binnen het bedrijf zijn die toegang had tot haar kantoor. Voor buitenstaanders was het vrijwel onmogelijk om de bank binnen te komen.





Na de derde kaart met een schattig roze hart met een pijl er doorheen begon de nieuwsgierigheid erg groot te worden. Was het één van de snelle bankjongens die op deze manier seks met haar probeerde te krijgen en zo kon opscheppen tegen zijn vrienden? Ze hoopte van niet en keek naar haar email die net “ploing” had gedaan om aan te geven dat er een nieuw bericht was.

Zullen we een keer afspreken. Ik wil graag een keer met je picknicken

 stond er te lezen op het bericht zonder afzender maar met een raar emailadres die bij gmail waarschijnlijk speciaal voor dit doel was aangemaakt. De man wist wel precies haar gevoelige snaar te raken want dat was nu net één van haar favoriete bezigheden, zeker nu het net lente begon te worden en het weer perfect meewerkte.

Ze nam de uitdaging aan en stuurde terug dat ze eerst wel eens wilde weten wat voor vlees ze in de kuip had en als hij niet durfde om zich bekend te maken ze naar haar baas zou stappen. Het daaropvolgende mailtje begon met een smiley en daarachter de tekst 

Dat mag je doen, ze vinden me toch niet. Maar, spreken we nog af?

Samantha was nu heel erg nieuwsgierig geworden en besloot af te spreken in een druk winkelcentrum zodat ze stiekem van afstand kon kijken wie het was en daarna gewoon weer naar huis gaan. Ze mailde terug en zat de rest van de dag zich af te vragen wie nu haar grote anonieme liefde was. 

Ze hadden in het weekend op zaterdag afgesproken en ze stond al ruim van tevoren verdekt opgesteld in de koffiecorner waar ze goed uitzicht had op de plek waar de afspraak zou plaatsvinden. Een vriendin was ingelicht dus als ze zich niet op een bepaalde tijd zou melden dan zou die in actie komen.

Er was net tien minuten voorbijgegaan toen ze achter zich een bekende stem hoorde “he Samantha, lekker aan de koffie?” Het bleek Henk van de IT-afdeling te zijn die met een grote doos waar overduidelijk een computer inzat bij haar tafeltje stond. Hij begon een heel verhaal af te steken en Samantha die te netjes was om hem af te breken liet hem ratelen maar keek af en toe spiedend naar de plek waar haar geheime date op zou moeten komen dagen. Henk zag er overigens opeens een stuk anders uit dan door de week viel haar op. Hij had z’n brilletje niet op en droeg nu een keer een leuke spijkerbroek en een vlot t-shirt in plaats van die uit zijn normale collectie met voornamelijk Atari en “grappige” internetteksten erop.

Ze had altijd heel goed kunnen opschieten met Henk en hij was zelfs al een keertje bij haar thuis geweest om haar te helpen met haar computer. Stilletjes wilde ze dat hij weg zou gaan maar aangezien haar date blijkbaar niet op was komen dagen, er was een kwartier verstreken en geen anoniem te zien, besloot ze het beste van haar zaterdagmiddag te gaan maken. 

Het hele verhaal van Henk was half tot haar doorgedrongen maar het kwam er volgens haar op neer dat hij nu een computer had waar de hele afdeling jaloers op zou zijn. Hij had al een keertje koffie voor haar gehaald en ze besloot dat het tijd werd om iets voor hem te halen. Met zijn bestelling, een gewone koffie zonder ook maar iets, liep ze weer terug naar haar tafeltje maar zag alleen nog maar de doos, Henk was verdwenen. Vast naar de wc toe dacht ze nog en keek voor de zekerheid even naar de ontmoetingsplaats om te kijken of anoniem misschien nog was komen opdagen.

Ze was verbaasd toen ze zag dat Henk zich daar opeens had opgesteld en naar haar aan het glimlachen was. Heel even was ze de weg kwijt maar al snel begon haar hersens weer op normaal niveau te werken. De bloemen, de kaarten en de emails werden haar nu helemaal duidelijk. Henk kon gewoon op haar kantoor komen en hij wist ook hoe je anonieme emails kon versturen. 

Even dacht ze om snel weg te rennen maar besloot dat ze Henk netjes zou afwijzen. Ze wenkte hem weer terug naar het tafeltje en even was het doodstil. Henk die in eerste instantie de oren van haar hoofd had geluld zat nu met een rood hoofd aan het tafeltje en durfde niets meer te zeggen. Uiteindelijk kreeg hij er zowaar een hele zin uit “ik hoop niet dat je het erg vind maar ik vind je de mooiste en liefste vrouw die ik ken.” Duidelijk opgelucht dat zijn statement eruit was keek hij verwachtingsvol naar Samantha die op haar beurt even helemaal stilgevallen was. Dat complimentje van Henk deed haar toch meer dan ze verwacht had. “Je had het over picknicken he?” was het eerste wat er bij haar uitflapte.

Vol trots opende Henk zijn computerdoos en haalde daar een compleet gevulde picknickmand uit. “Waar je maar wilt” zei hij uitnodigend. 

“Laten we dan maar gaan. In het park?” 

Samen liepen ze het winkelcentrum uit naar het tegenovergelegen park die in het midden voorzien was van een grote vijver. Door het mooie lenteweer had zich al een aardige hoeveelheid mensen verzameld in het park dat een favoriete plek was voor veel stadsgenoten. Ze vonden nog een rustig plekje, een beetje in de schaduw, waar de picknickmand geopend werd.

 

 

“Een rose’tje?” vroeg Henk die uit alle macht probeerde het gesprek op gang te brengen maar niet verder kwam dan het aanbieden van een drankje. 

“Vooruit dan maar” 

Samantha nam normaal nooit zo vroeg op de middag iets alcoholisch nam maar nu vond dat ze het wel verdiend had. De eerste twee luxe-broodjes werden stilzwijgend verorberd en de twee keken elkaar nauwelijks aan. 

Alsof door een bij gestoken begonnen de twee opeens tegen elkaar te praten wat al snel verzandde in een “hoe?”, “wat?”, “waarom?” en als laatste van Samantha “waarom heb je me niet gewoon op date gevraagd?”

Henk durfde nu al iets meer te zeggen omdat hij al zo ver was gekomen als de picknick, iets dat hij nooit verwacht had. “Je zou me direct afgewezen hebben en ik hoopte dat je interesse op deze manier opgewekt zou worden?” Samantha moest Henk gelijk geven over het afwijzen. Als hij zo plompverloren met zijn “Don’t worry Ma’am I am from the internet” t-shirt voor haar had gestaan had zij hem lief maar doeltreffend afgewezen. Nu zat ze al aan haar tweede rose in het park en had een heel ander beeld van de IT-jongen die duidelijk een make-over had ondergaan.

Ze at vlug een paar stukjes kaas uit de tot de nok toe gevulde mand want door het zonnetje en de drankjes begon al een beetje een leeg gevoel in haar hoofd te krijgen. Voorzichtig begon het gesprek ietsje beter te lopen en kreeg Samantha het antwoord op een aantal vragen waar ze mee zat. Hoe wist hij dat ze zo hield van picknicken en roze? 

Hij hielp haar eraan te herinneren dat hij haar computer gedaan had en toen bij de favoriete bezigheden op Facebook had gezien dat picknicken op een stevige derde plaats stond. De kleur roze leek hem gezien haar appartement meer dan voor de hand liggend.

Ze zaten nog gezellig een half uurtje toen Samantha besloot dat het tijd weer om naar huis te gaan. Haar vriendin had ze ondertussen gebeld om haar gerust te stellen. Ze gaf Henk twee voorzichtige zoentjes op zijn wangen en stond op om naar huis te gaan. “Wil je met me naar de film” vroeg Henk vlug voordat ze verdwenen was. 

“Ik weet het niet Henk” zei ze eerlijk “misschien ben je heel lief maar misschien ben je ook wel een stalker en ik heb het best als vrijgezel”.  Ze had wel eens op internet gelezen dat sommige mannen niet zo lief waren als ze in het begin leken en hun slachtoffers op alle mogelijke manier het leven zuur maken. Haar beschermde opvoeding en het feit dat ze maar één vriendje had gehad hielpen ook niet mee aan haar wereldbeeld.

Met een blik vol teleurstelling keek Henk naar de grond en barste van de spanning nog net niet ter plekke in huilen uit. “Bel me maar volgende week” zei Samantha achterom terwijl ze naar haar fiets liep.